Ойхон арлын зүүд
Зүүн мөрөн дээр цас шүхэрлэнэ.
Салхи инээвхийлнэ.
Баруун мөрөн дээгүүр хэн нэгэн өнгийж
Сэтгэл уруу минь чимээгүй шагайна.
Сэтгэл уруу шагайгч Түүнд:
Наранд хандах минь мөргөлийн үг мэт,
Бурхан Хадыг гороолсон зам минь
Амьдралаас залхаж хатгасан цэцэг мэт.
Энүүхэн ч биш, бүх амьдрал минь цэцэг л дээ.
Гэхдээ
Шүлгийн адагт тавьсан бяцхан цэнхэр цэг дотуур
Сүнснүүд хожим буман жил нисэлдээд ч,
Нөгөө хязгаарт нь хүрэхгүй.
2007.01.29. Г.Аюурзана
жиргэе!
0 сэтгэгдэл:
Post a Comment