Өөрийгөө хуучин модон гүүр гэж нэрлээд
Өвлийн жаврыг сөрж хөл нүцгэн алхав
Бороон дусал бүрийг амьд хэмээн бодож
Бодлын гүнээс цас шуурахыг мэдрэв
Биеэрээ дүүрэн нүд ургуулаад
Бурхантай ярилцаж зүүдлэв
Маргааш бүхнээс жийрхэн холдоод
Мартагнал бүхэнд сөгдөн мөргөв
Цаг хугацааг хараан зүхээд
Цаашаа хараад чимээгүй суув
Эсэргэн бодол минь пуужин адил харваж
Энэ амьдрал ганц дугуйтай тэрэг шиг чахарна
Өөрөөс минь үлдэх хэлтэрхий гавал дотор
Өт хорхойс аж төрөн сууцгаана...